اگر به یک شخص، گروه یا دولت برای تنظیم عرضه پول اعتماد شود، باید به آن‌ها نیز اعتماد کرد تا با آن درگیر نشوند. بیت کوین قرار است غیرمتمرکز و غیرقابل اعتماد باشد – نه کسی که کنترل داشته باشد و نه کسی که بتوان به آن اعتماد کرد. از آنجایی که بیت کوین توسط هیچ فرد یا گروهی کنترل نمی شود، باید قوانین سختگیرانه ای در مورد میزان تولید بیت کوین و نحوه انتشار آن وجود داشته باشد.
با نوشتن یک رویداد عرضه کل و نصف شدن در کد بیت‌کوین، سیستم پولی بیت‌کوین اساساً ثابت می‌شود و عملاً تغییر آن غیرممکن است. این "هارد کلاه" به این معنی است که بیت کوین نوعی "پول سخت" مانند طلا است که تغییر عرضه آن عملا غیرممکن است.

ماینرهای بیت کوین پول را در سخت افزار استخراج تخصصی و همچنین برق مورد نیاز برای راه اندازی دکل های خود سرمایه گذاری می کنند. هزینه این کار با پاداش استخراج آنها جبران می شود، اما وقتی پاداش آنها نصف شود چه اتفاقی می افتد؟
از آنجایی که نصف کردن پاداش ها را کاهش می دهد، انگیزه ماینرها برای کار در شبکه بیت کوین نیز کاهش می یابد و منجر به ماینرهای کمتر و امنیت کمتری برای شبکه می شود.
به همین دلیل، هنگامی که آخرین بیت کوین استخراج شد، ماینرها (با فرض اینکه هیچ تغییر عمده ای در پروتکل بیت کوین ایجاد نشده باشد) پاداش هایی را در قالب کارمزد تراکنش برای حفظ شبکه دریافت خواهند کرد.
در حال حاضر، کارمزد تراکنش‌ها تنها بخش کوچکی از درآمد ماینرها را تشکیل می‌دهد - ماینرها در حال حاضر حدود ۹۰۰ بیت کوین (حدود ۳۳.۵ میلیون دلار) در روز ضرب می‌کنند، اما بین ۶۰ تا ۱۰۰ بیت کوین (۲.۲ میلیون دلار تا ۳.۷ میلیون دلار) در کارمزد تراکنش‌های روزانه درآمد کسب می‌کنند. این بدان معناست که کارمزد تراکنش‌ها در حال حاضر تنها ۶.۵ درصد از درآمد یک ماینر را تشکیل می‌دهند، اما در سال ۲۱۴۰، این میزان به ۱۰۰ درصد افزایش می‌یابد.
بن ژو، مدیرعامل صرافی ارز دیجیتال ByBit، به Decrypt گفت: «کارمزدهای تراکنش احتمالاً در یک همبستگی معکوس با کاهش بازده ماینینگ و به عنوان جبرانی برای آن رشد خواهند کرد.