اینجاست که شروع به فنی تر شدن می کند. به عنوان مثال، بیت کوین اجازه سرمایه گذاری را نمی دهد. برای درک دلیل، به کمی پیش زمینه نیاز دارید.
رمزارزها معمولاً غیرمتمرکز هستند، به این معنی که هیچ مرجع مرکزی نمایش را اداره نمی کند. بنابراین، چگونه همه رایانه‌های موجود در یک شبکه غیرمتمرکز به پاسخ صحیح می‌رسند بدون اینکه یک مقام مرکزی مانند یک بانک یا یک شرکت کارت اعتباری به آنها داده شود؟ آنها از «مکانیسم اجماع» استفاده می کنند.
بسیاری از ارزهای رمزنگاری شده از جمله بیت کوین و اتریوم ۱.۰ از مکانیزم اجماع به نام اثبات کار استفاده می کنند. از طریق Proof of Work، شبکه مقدار زیادی قدرت پردازشی را برای حل مشکلاتی مانند اعتبارسنجی تراکنش‌های بین افراد غریبه در طرف‌های مقابل کره زمین و اطمینان از اینکه هیچ‌کس سعی نمی‌کند یک پول را دو بار خرج کند، پرتاب می‌کند. بخشی از این فرآیند شامل رقابت معدن ها (mine) در سرتاسر جهان برای حل معمای رمزنگاری است. برنده حق اضافه کردن آخرین "بلاک" تراکنش های تایید شده را به بلاک چین به دست می آورد و در ازای آن مقداری ارز دیجیتال دریافت می کند.
برای یک بلاک چین نسبتا ساده مانند بیت کوین (که بسیار شبیه دفتر کل بانک، ردیابی تراکنش های ورودی و خروجی عمل می کند) Proof of Work یک راه حل مقیاس پذیر است. اما برای چیزی پیچیده‌تر مانند اتریوم که دارای برنامه‌های کاربردی بسیار متنوعی است، از جمله کل دنیای DeFi که در بالای بلاکچین اجرا می‌شود اثبات کار می‌تواند باعث ایجاد گلوگاه در هنگام فعالیت زیاد شود. در نتیجه زمان تراکنش می تواند طولانی تر و کارمزدها بیشتر شود.

مکانیسم اجماع جدیدی به نام اثبات سهام پدیدار شده است با ایده افزایش سرعت و کارایی و در عین حال کاهش هزینه‌ها. یکی از راه‌های اصلی اثبات سهام برای کاهش هزینه‌ها این است که ماینرها را ملزم نکنیم که از طریق مسائل ریاضی کنار بیایند، که فرآیندی پر انرژی است. در عوض، تراکنش ها توسط افرادی که به معنای واقعی کلمه از طریق استیکینگ در بلاک چین سرمایه گذاری می کنند، تایید می شوند. به این معنا که staking عملکردی مشابه ماینینگ را ایفا می کند، و این فرآیندی است که در آن یک شرکت کننده شبکه انتخاب می شود تا آخرین دسته از تراکنش ها را به بلاک چین اضافه کند و در ازای آن مقداری ارز دیجیتال به دست آورد.
پیاده‌سازی‌های دقیق از پروژه‌ای به پروژه دیگر متفاوت است، اما در اصل، کاربران توکن‌های خود را روی خط قرار می‌دهند تا در ازای دریافت پاداش، یک بلوک جدید به زنجیره بلوک اضافه کنند. توکن های سهام آنها به عنوان تضمینی برای مشروعیت هر تراکنش جدیدی که به بلاک چین اضافه می کنند عمل می کند.
این شبکه بر اساس اندازه سهام و مدت زمانی که آن را نگه داشته اند، اعتبار سنجی ها را انتخاب می کند (همانطور که معمولاً شناخته می شوند). بنابراین به شرکت کنندگانی که بیشترین سرمایه گذاری را انجام داده اند پاداش داده می شود. اگر مشخص شود که تراکنش‌های یک بلوک جدید نامعتبر هستند، کاربران می‌توانند مقدار مشخصی از سهام خود را که توسط شبکه سوزانده میشود، به‌عنوان رویداد کاهشی در نظر بگیرند.

بسیاری از دارندگان کریپتو درازمدت به staking به عنوان راهی برای کارکرد دارایی هایشان از طریق ایجاد پاداش، به جای جمع آوری گرد و غبار در کیف پول های رمزنگاری خود نگاه می کنند.
Staking مزیت افزوده ای برای کمک به امنیت و کارایی پروژه های بلاک چینی که شما از آن پشتیبانی می کنید دارد. با قرار دادن برخی از وجوه خود، بلاک چین را در برابر حملات مقاوم‌تر کرده و توانایی آن را برای پردازش تراکنش‌ها تقویت می‌کنید.

استیکینگ اغلب نیاز به یک دوره قفل یا "تخصیص" دارد، جایی که رمزارز شما نمی تواند برای مدت زمان مشخصی منتقل شود. این می تواند یک اشکال باشد، زیرا در این دوره نمی توانید توکن های سهام را معامله کنید، حتی اگر قیمت ها تغییر کنند. قبل از این کار، مهم است که در مورد الزامات و قوانین خاص برای هر پروژه ای که به دنبال مشارکت با آن هستید، تحقیق کنید.

استیکینگ عموما برای هر کسی که می خواهد شرکت کند باز است. با این حال، تبدیل شدن به یک اعتبارسنجی کامل می‌تواند به حداقل سرمایه‌گذاری، دانش فنی و یک رایانه اختصاصی نیاز داشته باشد که بتواند اعتبارسنجی را در روز یا شب بدون توقف انجام دهد. مشارکت در این سطح با ملاحظات امنیتی همراه است و یک تعهد جدی است، زیرا زمان از کار افتادن می‌تواند باعث کاهش سهام اعتبارسنجی شود.
اما برای اکثریت قریب به اتفاق شرکت کنندگان راه ساده تری برای شرکت وجود دارد. از طریق صرافی مانند Coinbase، می‌توانید هر مبلغی را که می‌خواهید، بدون نیاز به خرید یا استفاده از سخت‌افزار اعتبارسنجی گران قیمت، مشارکت کنید. Staking برای اکثر مشتریان Coinbase در ایالات متحده و بسیاری از کشورهای دیگر در دسترس است.